W historii badań nad geniuszem ludzkim najczęściej obserwowanym czynnikiem – oprócz wysokiej inteligencji – poprzedzającym rozkwit wybitnych zdolności jest posiadanie określonego typu rodzica i stymulującego środowiska edukacyjnego. Większość rodziców osób, które później zasłynęły jako szczególnie uzdolnione, była znacząco zaangażowana w codzienne życie swoich dzieci. Ponadto ich środowisko domowe charakteryzowało się obecnością dużej biblioteki, wysokim poziomem czytelnictwa i stymulującymi rozmowami, co było ogólnym efektem zamiłowania rodziców do nauki. Fizyczna obecność rodzica, planowanie przez niego przyszłości dziecka (często traktowane jako błąd wychowawczy) i stawianie różnych wymagań, które zbiorczo można nazwać troską rodzicielską, a następnie okazywanie życzliwości i tworzenie przez rodzica atmosfery wiedzy, a także organizowanie zróżnicowanego społecznie środowiska bogatego w bodźce intelektualne – to w badaniach Pana Profesora cechy modelowego rodzica i domu, w którym dorosnąć może geniusz. Z drugiej strony życie rodzinne jest obszarem, w którym czasami pojawia się wiele patologii (przemoc, uzależnienia, przestępczość). Oprócz badań nad źródłami intelektualnej doskonałości prowadzi badania nad całym spektrum warunków rodzinnych w genezie przestępczości, takich jak: rozbite rodziny, styl rodzicielstwa (na przykład autorytarny, permisywny, nadopiekuńczy, ambiwalentny), karalność, zażywanie narkotyków i alkoholu, zła sytuacja społeczno-ekonomiczna i niekorzystne sąsiedztwo. Dwa rodzaje domów, dwa rodzaje stylów rodzicielskich. W jednych mogą być wychowane dzieci uzdolnione, w drugich dzieci o skłonnościach do działań przestępczych. Badania nad środowiskiem rodzinnym przypominają badania genetyczne. Ujawniają one determinizm w życiu człowieka – determinizm, który można zrozumieć i któremu można przeciwdziałać.