W jaki sposób mówić i pisać o wojnie – perspektywa historyka

Wojna, będąca zjawiskiem destrukcyjnym i pozostawiającym trwałe ślady w pamięci wspólnot, towarzyszy człowiekowi od początku jego dziejów. Ostatnimi czasy przybiera na sile tendencja do eliminowania z przestrzeni akademickiej badań prowadzonych nad tym zagadnieniem. W efekcie powszechne wyobrażenia na ten temat kształtują filmy, zazwyczaj niemające wiele wspólnego z realizmem, jak również twórcy internetowi, prezentujący infantylne treści. Skutkuje to powrotem do heroistycznych wizji i niezrozumieniem istoty konfliktu zbrojnego, co każdorazowo kończy się dramatami społecznymi w zderzeniu z rzeczywistością (vide proza L. Tołstoja, E.M. Remarque’a czy H. Barbusse’a). Tymczasem wojna jest formą aktywności ludzkiej o silnym zakorzenieniu społecznym i kulturowym. To właśnie ono stanowi sedno wystąpienia – wolnego od aluzji politycznych, za to silnie zakorzenionego w wielowiekowej refleksji humanistycznej.