Czerniak to jeden z najbardziej złośliwych i trudnych do leczenia nowotworów skóry. Co ciekawe, osoby z rudymi włosami i jasną karnacją, mimo że mają mniej widocznych znamion barwnikowych (tzw. znamion melanocytowych), są statystycznie bardziej narażone na rozwój czerniaka. Projekt badawczy Doktoranta miał na celu zrozumienie tej pozornej sprzeczności. Pracowałem w Cutaneous Biology Research Center, jednostce afiliowanej przy Harvard Medical School, gdzie prowadził badania z wykorzystaniem zaawansowanego modelu zwierzęcego. U rudych myszy, których komórki barwnikowe (melanocyty) zostały znakowane fluorescencyjnie, wprowadziliśmy mutację BRAF (V600E) – powszechnie występującą u ludzi z czerniakiem. Choć nie obserwowano u tych myszy znamion gołym okiem, badania mikroskopowe ujawniły liczne, jasno świecące skupiska melanocytów, które stanowiły tzw. niewidzialne znamiona. Co istotne, wiele z tych skupisk ulegało spontanicznej transformacji w czerniaki o niebezpiecznym, inwazyjnym charakterze. W projekcie porównał rozwój tych zmian u myszy z umaszczeniem rudym i czarnym, poddał także analizie wpływ ekspozycji na promieniowanie UV. Wykorzystywałem nowoczesne techniki biologii molekularnej, w tym izolację komórek na podstawie znaczników fluorescencyjnych i powierzchniowych, sekwencjonowanie RNA pojedynczych komórek (single-cell RNA-seq), analizę bioinformatyczną oraz edytowanie genomu przy użyciu systemu CRISPR. Dzięki tym metodom badał, jak czerwony pigment – feomelanina – wpływa na aktywność genów, metabolizm komórek i ich interakcje z układem odpornościowym skóry. Wyniki tych badań mogą pomóc w opracowaniu nowych strategii wczesnej diagnostyki i profilaktyki czerniaka, szczególnie u osób z fenotypem rudowłosym, u których zmiany nowotworowe mogą rozwijać się w sposób trudny do wykrycia na wczesnym etapie. Ponieważ czerniak jest jednym z najbardziej agresywnych nowotworów skóry, takie odkrycia mogą mieć istotne znaczenie dla poprawy wyników leczenia i ogólnego zrozumienia tej groźnej choroby.