Zapobieganie stanom zapalnym i powikłaniom pooperacyjnym stanowi fundamentalne wyzwanie przy stosowaniu implantów metalowych, szczególnie w ortopedii i traumatologii. Rosnąca liczba pacjentów uczulonych na pierwiastki stopowe biomateriałów stosowanych w implantach powoduje konieczność modyfikacji ich powierzchni. Jedną z takich metod adaptacyjnych jest nakładanie na powierzchnię implantu powłok polimerowych, które pełnią funkcję bariery ograniczającej przenikanie jonów metali do otaczającej tkanki. Strategia stosowania biodegradowalnych powłok polimerowych zawierających substancje czynne pozwala jednak na rozwój dalej idących możliwości leczenia takich jak alternatywny sposób podawania leków. Miejscowe uwalnianie leku, związane z postępującym rozkładem polimeru, jest bardziej skuteczne i mniej obciążające dla organizmu.
Tworzenie wielowarstwowych powłok złożonych z różnych polimerów i zawierających różne substancje czynne pozwala na kontrolę kinetyki uwalniania leku. Właściwości powłok zależą nie tylko od ich składu chemicznego, ale także od właściwości fizycznych, w tym topografii powierzchni i zwilżalności, grubości i przyczepności do podłoża. Oczywiście na ostateczne właściwości powłok ma również wpływ metoda i parametry nakładania.
Wstępnie można stwierdzić, że modyfikacja powierzchni implantów powłokami polimerowymi, zwłaszcza w przypadku implantów metalowych, może pomóc w zmniejszeniu powikłań pooperacyjnych, liczby ponownych operacji i czasu hospitalizacji, co przełoży się również na niższe koszty leczenia. Obniżenie kosztów leczenia powinno z kolei pozytywnie wpłynąć na dostęp do opieki zdrowotnej i ostatecznie poprawić stan zdrowia społeczeństwa.