dla wszystkich

Od rybiej łuski i plastra miodu po materiały dla przemysłu kosmicznego. Skóra rekina lub sieć pajęcza to przykłady wykorzystania wzorów, które zostały zaczerpnięta z natury do tworzenia rozwiązań dla współczesnej odzieży lub… rolnictwa. Dlaczego Jan III Sobieski nosił zbroję podobną do rybiej łuski? Z jakich materiałów buduje się jachty? O konopiach, które nauczyły się latać i o łodygach lotosu. Z każdym rokiem pojawiają się na rynku nowe produkty, które wykorzystują wzory zaczerpnięte z natury.

Inteligencja, sztuczna inteligencja, inteligentne materiały. Czy nowe opracowania naukowców mogą „same” realizować zadania? Czy potrafią „leczyć” swoje uszkodzenia, wykrywać zagrożenie, dbać o nasze zdrowie? Gdzie można je znaleźć? Wszędzie: od materiałów chroniących przed pożarem lub wykrywających nadlatujący samolot do takich, które żołnierzowi na polu walki pozwalają się ukryć; od butów, które zapewniają nam wygodę do okien, które dbają o nasz komfort cieplny i poziom oświetlenia w mieszkaniu.

Idea sztucznej inteligencji od momentu jej powstania budzi wiele kontrowersji. Znalazły one odzwierciedlenie w różnorodnych wytworach kultury, także w produkcjach filmowych, które gościły na ekranach całego świata. W ciekawy sposób ilustrują one, jak człowiek stopniowo oswaja się z wizją współistnienia z nową, cyfrową formą intelektu.

Badania mówią jasno: sianie strachu przed konsekwencjami katastrofy klimatycznej nie jest skuteczną metodą motywowania ludzi do zmieniania ich postaw. Co możemy zaoferować w zamian? Jak poruszać temat w sposób, który sprawi, że ludzie (szczególnie uczniowie!) poczują się wzmocnieni i zmotywowani, a nie bezradni i przerażeni? W trakcie spotkania Dariusz Aksamit, fizyk z Politechniki Warszawskiej, jako kierownik projektu STEAM4Climate przybliży podejście do edukacji klimatycznej oparte na pedagogice nadziei, metodyce projektu i nauce obywatelskiej.

„Gwarek 58” był jedną z wielu amatorskich grup plastycznych działających w drugiej połowie XX na Śląsku; takie grupy działały praktycznie przy każdej kopalni i większym zakładzie pracy, wspierane opieką merytoryczną i organizacyjną przyzakładowych domów kultury. Najsłynniejszą jest tzw. „grupa janowska” działająca przy kopalni „Wieczorek”, z którą związani byli między innymi: Teofil Ociepka, Paweł Wróbel czy Erwin Sówka. „Gwarek” wyróżniał się z dwóch powodów – była to grupa nieformalna, której nie prowadził instruktor, a powstała z inicjatywy pracujących w kopalni górników.

Miniwykład wprowadzi uczestników w tematykę sztucznej inteligencji rozumianej jako duży model językowy, który przy odpowiednim pobudzeniu może odtwarzać typowe style i gatunki literackie, filmowe. Wiedziony przez człowieka może także łączyć pozornie nieprzystające do siebie konwencje i sposoby opowiadania, otrzymując tym samym dość niespodziewane efekty bliskie tradycyjnie rozumianej twórczości.

Jak to jest mieć dostęp do nauczyciela języka 24/7? Ten wykład zabierze Cię w fascynującą podróż po świecie najnowszych technologii AI, które rewolucjonizują sposób nauki języków obcych. Podczas tego interaktywnego spotkania:
• poznasz inteligentne chatboty, które prowadzą z Tobą naturalne konwersacje w obcym języku;
• przetestujesz systemy AI, które słuchają Twojej wymowy i pomagają ją doskonalić;
• odkryjesz aplikacje wykorzystujące sztuczną inteligencję, które dostosowują się do Twojego stylu uczenia się.

Człowiek jest dziełem sztuki, które samo w sobie nie jest wystarczające: jest „maszyną pragnącą” wyposażoną w „dziury język”, który wymaga nowych języków i rozszerzeń zdolnych do przedstawienia nadmiaru „powiedzenia” nad tym, co zostało powiedziane. Związek sztuki ze sztuczną inteligencją jest relacją „złożoną”: relacją współistnienia wymiaru twórczego z wymiarem „materialności”; wymiaru możliwego z wymiarem realnego; wymiaru pragnienia z wymiarem konieczności; artysty z jego rozszerzeniami znaczeń.

Wdrożenie rozwiązań z zakresu automatyki i robotyki znacząco zmieniło sposób pracy w przemyśle, podkreślając potrzebę zrozumienia interakcji między ludźmi a robotami. Coboty, czyli roboty współpracujące, reprezentują klasę urządzeń przemysłowych zaprojektowanych do bezpiecznego i ergonomicznego wykonywania zadań wspólnie z ludźmi, bez konieczności stosowania tradycyjnych środków ochronnych, takich jak ogrodzenia czy klatki bezpieczeństwa.

Ciągle zasadne są pytania, czy będziemy potrafili przewidzieć i kontrolować rozwój sztucznej inteligencji. Nowa technologia wkracza w niemalże każdy rodzaj ludzkiej aktywności. Czy nasza kreatywność nie zostanie przez to w jakimś stopniu stępiona? Stawiam te pytania w kontekście projektowania współczesnego komunikatu wizualnego.