Edukacja jako... transgresja. O przekazaniu granic, przebijaniu murów i tworzeniu przestrzeni

Dzisiaj, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, warto zadać pytanie najważniejsze w kontekście edukacji: czy i na ile możemy i powinniśmy wychodzić poza standardy, granice i normy tradycyjnie rozumianej szkoły. <br>„Granica” to bardzo stare pojęcie, jeszcze prasłowiańskie. W prymarnym znaczeniu odnosiła się do podziału i posiadania ziemi - oznaczała „kąt” lub „róg”. Pytanie więc o przekraczanie granic, to pytanie również o to, jak nie postawić (się) do kąta - nie wpędzić się w kozi róg.<br>Chciałbym zapytać o to, na ile szkoła może i powinna być przede wszystkim miejscem praktykowania wolności i ciekawości. Miejscem, w którym tak samo ważne, jak praktyczna wiedza, stają się krytyczne myślenie, kreatywność czy współpraca prowadząca do tworzenia autentycznej wspólnoty. Interesuje mnie też to, na ile proces uczenia się może i powinien być pełnym powagi transferem informacji, a na ile radosną i ekscytującą zabawą - i jak kształtować relacje w szkole w ramach tego procesu.<br>