tłumaczenie na polski

Zrozumienie AI jako „współtwórcy” i towarzysza pracy, odwraca uwagę od pytania „Kto jest lepszy? Sztuczna inteligencja czy ludzie?” na pytanie „W jaki sposób ludzie i sztuczna inteligencja mogą się najlepiej uzupełniać?”. Sztucznej inteligencji brakuje intencji i pragnień – jednego z podstawowych kryteriów procesu artystycznego. Wykorzystanie sztucznej inteligencji jako towarzysza procesu twórczego wydaje się całkiem obiecujące na kilku poziomach.

Najpotężniejsze narzędzia sztucznej inteligencji rzeczywiście generują zdumiewające rezultaty. Aby osiągnąć znaczące i trwałe wyniki dzięki sztucznej inteligencji, najważniejsze jest zrozumienie jej podstawowych ograniczeń. Ta sesja mówi o niedociągnięciach AI – a może raczej o niedociągnięciach w ludzkiej świadomości? Krótkie wyjaśnienie, jak faktycznie działają algorytmy AI, a następnie kilka praktycznych przykładów poważnych niepowodzeń spowodowanych nieprzemyślanym i niedoinformowanym wykorzystaniem sztucznej inteligencji.

Videogames remain important media inasmuch as they promote the message of climate change. These messages, however, should not be taken at face value because there are some inherent biases (for example, the algorithmic bias) that straightforwardly reflect the lack of environment consciousness characteristic of colonialism. Due to the immensity of the subject and the unknowing persistence of colonial thinking, much of these get reproduced. This paper suggests alternative approaches to global climate-change through digital games.

This talk is an introduction to the often subtle and therefore unnoticed colonial biases in games and conceptions of play. Play as a cultural phenomenon is often seen only through a western lens and especially so with the coming of digital games. On a deeper unpacking, however, some of the most basic assumptions of play - especially in digital games - emerge as deeply problematic. Therefore, re-viewing these games from a Postcolonial lens and rethinking the ways in which they engage with the Subaltern. are going to be strategies deployed by this paper to address this lacuna.

Powszechnie panuje twierdzenie, że nauka i religia są kompatybilne, ponieważ istnieje wielu naukowców zajmujących się religią, a także autorytetów religijnych przyjaznych nauce. Jednak to twierdzenie jest błędne, ponieważ ci ludzie jednocześnie przyjmują dwa różne i niezgodne „sposoby poznawania” prawdy o naszym wszechświecie. W tym wykładzie zdefiniuję „religię” i „naukę” oraz wyjaśnię, w jakim sensie postrzegam je jako niezgodne. Wniosek jest taki, że tylko zestaw narzędzi współczesnej nauki może nam powiedzieć, co jest naprawdę prawdą empirycznie.

Wyobraź sobie, że zabierasz mikroskop zamieniony w smartfona na pustą działkę i odkrywasz rzadką murarkę, która buduje swoje gniazdo w pustych muszlach ślimaków. Albo miniaturowego pająka, który poluje na mrówki i nosi ich zwłoki. Z zespołem naukowców-obywateli właśnie to zrobił Menno Schilthuizen – jeden z przykładów kampanii biologa ewolucyjnego mającego na celu przeniesienie nauk przyrodniczych do krajobrazu miejskiego, w którym żyje dziś większość z nas.

Maszerujemy w stronę przyszłości, w której trzy czwarte ludzkości żyje w miastach, a duża część lądu naszej planety jest zurbanizowana. Skoro większość pozostałej części zajmują gospodarstwa, pastwiska i plantacje w kształcie człowieka, dokąd może jeszcze udać się natura? Istnieje jedna możliwość: do miast. A w miarę jak coraz więcej dzikich zwierząt tworzy nowe nisze wśród ludzi, ewolucja przybiera zaskakujący obrót.