Wykłady

Alpha, beta, vertical slice, wersja gold – wszystkie te hasła non stop przewijają się w trakcie doniesień o grach. Co tak naprawdę oznaczają? Kiedy możemy uznać, że gra jest w zasadzie gotowa? Jak wygląda proces, w którym z początkowego pomysłu gra trafia do naszych komputerów i konsol? Zapraszam Was do wspólnej podróży, jaką jest proces tworzenia gier od pierwszej idei na papierze po tonę mikrotransakcji po premierze.

Gra wideo, jak każde inne środowisko kreatywne, staje przed pewnymi wyzwania. Z jednej strony mamy wenę i pęd twórczy, z drugiej – ograniczają nas terminy, formalności i pieniądze. Na domiar złego ludzie o zupełnie różnych kompetencjach i historiach muszą zsynchronizować swoją pracę i po prostu się dogadać. Jak zatem komunikować się w takim kreatywnym tyglu? Opowiem o tym z perspektywy kilkunastu lat doświadczeń w branży gier.

W dzisiejszych czasach stoimy przed problemem zachowania dziedzictwa elektronicznej rozrywki. Nie mamy już szansy zagrać w wiele spośród produkcji powstałych lata temu. Inne tytuły przez brak wsparcia pozostają dla graczy martwe. Pojawiają się w ostatnich latach liczne sequele, remake’i czy rebooty, ale jak ocenić te działania w kontekście zachowania dziedzictwa w formie oryginałów tych gier? Dlaczego wydaje się, że samym producentom nie zależy na historii gier? Czy jest w ogóle sens grać w stare gry?

Czy pojęcie „gra wideo” jest wciąż adekwatne dla tego medium? Kto opowiada w nim historię – twórca czy gracz? W jaki sposób można snuć opowieść? Prześledzimy ewolucję elektronicznej rozgrywki, od ping-ponga na ekranie po medium narracyjne, a także zastanowimy się nad tym, czy mamy do czynienia ze sztuką czy przemysłem. Przyjrzymy się temu, jak gry wypadają w porównaniu z innymi mediami (adaptacje, inspiracje, multiwersa) oraz temu, jak może wyglądać przyszłość gier wideo w kontekście stale rozwijanej sztucznej inteligencji.

Rozwój nauki potwierdził to, co stało się oczywiste dla Darwina: niektóre zwierzęta posługują się świadomością, doznają cierpienia i przyjemności, a więc mają te same co ludzie potrzeby i interesy, a ich życie ma wewnętrzną (immanentną) wartość, czyli są celami samymi w sobie i nie powinny być traktowane wyłącznie jako środki do celu, np. jako modele do badania ludzkich chorób. Traktowanie zwierząt przez społeczność naukową ma szczególne znaczenie, bo stanowi punkt odniesienia dla innych dziedzin.

Jesper Juul w „Sztuce przegrywania” przedstawił projekt najlepszej, najefektywniejszej i najłatwiejszej gry: wciśnij przycisk, aby wygrać. Dlaczego takie gry nie są dla nas atrakcyjne? Po co nam zasady, reguły, mechaniki, dynamiki, systemy, afordancje? I jak to się przekłada na odpoczynek i relaks? A może gry służą właśnie do czegoś zupełnie innego? W prelekcji zaproszę do niezobowiązującej refleksji nad tym właśnie problemem, tym ciekawszej, im większy sceptycyzm ktoś żywi względem tego niesamowicie dynamicznie rozwijającego się ostatnimi laty medium.

Videogames remain important media inasmuch as they promote the message of climate change. These messages, however, should not be taken at face value because there are some inherent biases (for example, the algorithmic bias) that straightforwardly reflect the lack of environment consciousness characteristic of colonialism. Due to the immensity of the subject and the unknowing persistence of colonial thinking, much of these get reproduced. This paper suggests alternative approaches to global climate-change through digital games.

This talk is an introduction to the often subtle and therefore unnoticed colonial biases in games and conceptions of play. Play as a cultural phenomenon is often seen only through a western lens and especially so with the coming of digital games. On a deeper unpacking, however, some of the most basic assumptions of play - especially in digital games - emerge as deeply problematic. Therefore, re-viewing these games from a Postcolonial lens and rethinking the ways in which they engage with the Subaltern. are going to be strategies deployed by this paper to address this lacuna.

Powszechnie panuje twierdzenie, że nauka i religia są kompatybilne, ponieważ istnieje wielu naukowców zajmujących się religią, a także autorytetów religijnych przyjaznych nauce. Jednak to twierdzenie jest błędne, ponieważ ci ludzie jednocześnie przyjmują dwa różne i niezgodne „sposoby poznawania” prawdy o naszym wszechświecie. W tym wykładzie zdefiniuję „religię” i „naukę” oraz wyjaśnię, w jakim sensie postrzegam je jako niezgodne. Wniosek jest taki, że tylko zestaw narzędzi współczesnej nauki może nam powiedzieć, co jest naprawdę prawdą empirycznie.

Pomimo gór dowodów z różnych dziedzin nauki potwierdzających pogląd, że ewolucja miała miejsce (i jest napędzana w dużej mierze przez dobór naturalny), wielu ludzi nadal nie akceptuje ewolucji. W tym wykładzie podsumowuję dowody z różnych dziedzin, które razem potwierdzają prawdę o ewolucji. Mimo to ponad 70% Amerykanów nie wyznaje formy ewolucji naturalistycznej, której uczę moich studentów i wymienię kilka powodów, dla których tak się dzieje.