Żyjemy w czasach, w których rozwój nowych ruchów społecznych oraz powstawanie różnorodnych narracji emancypacyjnych przyczynia się nie tylko do zmiany języka, jakim mówimy o społeczeństwie, lecz także do zmiany samej rzeczywistości społecznej. Wystąpienia publiczne, narracje oparte na osobistym doświadczeniu czy performanse wprowadzają do przestrzeni społecznej ważne, ale wcześniej niedostatecznie zgłębione i przedstawione tematy, takie jak prawa osób z niepełnosprawnościami czy prawa mniejszości etnicznych. Pejzaż społeczny zmienia się na naszych oczach i często w tych zmianach uczestniczymy, wspierając kampanie społeczne czy używając inkluzywnego języka. Co sprawia, że opowieści o niesprawiedliwości, o wykluczeniu czy o prawie do mówienia we własnym imieniu mają moc zmieniania rzeczywistości społecznej? Do jakich jeszcze celów możemy użyć opowieści emancypacyjnych? I czym tak naprawdę one są?
We live in the times when the development of new social movements and various emansipation narratives contributes not only to a change of the language we use to talk about society, but also to a change of social reality as such. Publi speeches, narratives based on personal experience and performances introduce in the public space important, but previously insufficiently explored and presented themes, such as rights of people with disabilities or roghts of ethnic minorities. The social landscape is changing in front of our eyes and we frequently participate in these changes by supporting social campaigns or using inclusive language. What makes tales of injustice, exclusion and right to talk on our own behalf capable of changing the social reality? What other goals can we use emancipation tales for? And what are they, actually?