Osobisty cyfrowy kapitał poznawczy (PDCC) reprezentuje unikalny zbiór cyfrowo przechowywanej wiedzy, umiejętności i doświadczeń jednostki, podczas gdy publiczny lub zbiorowy cyfrowy kapitał poznawczy (CDCC) obejmuje ogromną, zbiorową bazę wiedzy dostępną za pośrednictwem Internetu i systemów sztucznej inteligencji. Koncepcja „osobistego” cyfrowego kapitału poznawczego pojawia się jako odpowiedź na rosnący trend eksternalizacji poznawczej w epoce cyfrowej, gdy jednostki w coraz większym stopniu przenoszą swoje osobiste funkcje poznawcze na urządzenia cyfrowe i bazy danych.

Wśród korzyści dla kobiet sztuczna inteligencja zapewnia już lepszy dostęp do edukacji i rozwoju umiejętności oraz nowych możliwości zatrudnienia; promuje niezależność finansową oraz uczestnictwo w życiu społecznym i politycznym; przeciwdziała także uprzedzeniu i przemocy związanej z płcią, a także rozprawia się z dezinformacją i stereotypami dotyczącymi płci. Chciałbym zilustrować te trendy i korzyści, także w świetle generatywnej sztucznej inteligencji, która stawia mężczyzn i kobiety na równi, jeśli chodzi o upraszczanie uciążliwych zadań i zwiększanie kreatywności.

strefa AI

Sztuczna inteligencja zmienia życie lekarzy i pacjentów, wprowadzając innowacje w badaniach medycznych w wielu dyscyplinach, w farmakologii oraz w procesie leczenia. Jednocześnie obecność AI w medycynie jest obszarem, który budzi wiele lęków społecznych – przekazanie decyzyjności maszynom w zakresie decydowania o ludzkim zdrowiu i życiu wydaje się barierą, której nie chcemy przekraczać.

ChatGPT I podobne narzędzia oparte na dużych modelach językowych (LLM) i modelach języka wizyjnego (VLM) wywołały kolejną rewolucję w technologiach asystujących dla niewidomych. Aplikacje do rozpoznawania obrazu opisują świat lepiej od wielu ludzi, a ponadto, jak to już kiedyś przewidział Stanisław Lem w „Powrocie z gwiazd”, nie dziwią się żadnemu pytaniu. Za pomocą inteligentnych okularów niewidomy nie tylko może zorientować się w przestrzeni, ale np. uzyskać całkiem dobry opis pracy pokazywanej w galerii sztuki współczesnej.

Dr Anna Chrobry urodzona w województwie śląskim, gdzie również zaczęła swoją kosmiczną przygodę w Planetarium Śląskim w ramach praktyk studenckich, opowie o ekscytujących osiągnięcia programu Artemis i jego roli w podróży z powrotem na Księżyc oraz dalej na Marsa. Już za dwa lata, w 2026 roku, wrócimy na Księżyc. Nowy program księżycowy został nazwany Artemis od imienia greckiej bogini łowów i siostry bliźniaczki Apolla.

Sztuczna inteligencja coraz wyraźniej pojawia się na horyzoncie doświadczenia współczesnego człowieka. I chociaż AI jest owocem nauk ścisłych, to szeroko rozumiana humanistyka pozwala nam odpowiednio sproblematyzować to wydarzenie – a jest ono bez precedensu w historii naszej cywilizacji. Dzięki filozofii, literaturze i sztuce możemy zadawać pytania wykraczającego poza analizy naukowo-techniczne. O topozofii (czyli świeckiej metafizyce Stanisława Lema), o możliwej postsekularnej interpretacji zachodzących przemian oraz o ewolucji homo sapiens z dr.

Sztuczna inteligencja zmienia proces twórczy w wielu obszarach sztuki, redefiniując zarówno muzykę, malarstwo, rzeźbę, film, jak i sztukę mediów. Jak w tej perpektywie należy rozumieć kreatywność ludzką i maszynową? Czy AI jest twórcza czy tylko wykonuje algorytm, realizując polecenia człowieka? A może AI zastąpi artystów? Czy sztuka robotów i sztuka AI dalej potrzebują człowieka? Odkąd w 2018 roku dom aukcyjny Christie’s sprzedał obraz grupy Obvious, stworzony przy użyciu sztucznej inteligencji za ponad 400 tys. dolarów, odpowiedzi na te pytania stają się coraz bardziej palące.

Przyzwyczailiśmy się uważać sztuczną inteligencję za maszynę lub żywą istotę, która może stać się konkurentem, a nawet wrogiem ludzkości. Podobnie jak w przypadku wszystkich znaczących mutacji technicznych, które wpływają na praktykę twórczą lub poznawczą, ludzie obawiają się potencjalnego niebezpieczeństwa przeniesienia ognia na niewłaściwe istoty. Jednak biorąc pod uwagę, że sztuczne inteligencje są tworami ludzkimi, odzwierciedlają ludzką naturę, pomagając nam lepiej zrozumieć, jak działa nasz mózg.

Zrozumienie AI jako „współtwórcy” i towarzysza pracy, odwraca uwagę od pytania „Kto jest lepszy? Sztuczna inteligencja czy ludzie?” na pytanie „W jaki sposób ludzie i sztuczna inteligencja mogą się najlepiej uzupełniać?”. Sztucznej inteligencji brakuje intencji i pragnień – jednego z podstawowych kryteriów procesu artystycznego. Wykorzystanie sztucznej inteligencji jako towarzysza procesu twórczego wydaje się całkiem obiecujące na kilku poziomach.