Człowiek jest dziełem sztuki, które samo w sobie nie jest wystarczające: jest „maszyną pragnącą” wyposażoną w „dziury język”, który wymaga nowych języków i rozszerzeń zdolnych do przedstawienia nadmiaru „powiedzenia” nad tym, co zostało powiedziane. Związek sztuki ze sztuczną inteligencją jest relacją „złożoną”: relacją współistnienia wymiaru twórczego z wymiarem „materialności”; wymiaru możliwego z wymiarem realnego; wymiaru pragnienia z wymiarem konieczności; artysty z jego rozszerzeniami znaczeń. Rozpoczęcie refleksji nad związkami sztuki i sztucznej inteligencji implikuje identyfikację relacji pomiędzy „aktem” stworzenia a „gestem” twórczym; wiąże się z określeniem obszarów przecięcia maszyny pragnącej z algorytmem, ale przede wszystkim wiąże się z refleksją nad znaczeniem bycia „człowiekiem” i nad znaczeniem „bycia” nie-człowiekiem. W tym sensie chodzi o połączenie tego, co definiuje istotę ludzką, z tym, czego potrzebuje istota ludzka. Inaczej mówiąc, chodzi o połączenie „Pragnienia, które definiuje człowieka” (J. Lacan) z okolicznością, że „aby być w pełni człowiekiem, potrzebujemy «Nie-ludzi» (B. Latour). W niniejszym badaniu podjęto próbę zidentyfikowania fenomenologii aktu stworzenia w środowisku sztucznej inteligencji, wyobrażając sobie, że ten akt tworzenia może być sposobem reprodukcji „oryginalnego doświadczenia”: co inauguruje nową estetykę i „wirtualną” poetykę pozbawioną referencja rzeczywistości; co dzięki zbieżności „myślenia medytującego” z myśleniem „kalkulującym” (Heidegger) „podważa” relację sztuki z materialnością; która promuje wizję dzieła sztuki na poziomie „uduchowienia” materii, które powoduje zerwanie z „bytem” jako danym i przekształca je w nomadyczny „exodus” w dalsze i nieskończone dzięki nieskończoności potencjał algorytmu i poznawczy kapitał cyfrowy.
The human being is a work of art that is not sufficient in itself: it is a “desiring machine” equipped with a “holed language” that requires new languages and extensions capable of representing the excess of “saying” over what is said. The relationship between art and artificial intelligence is a “complex” relationship: a relationship of co-existence of the creative dimension with the dimension of “materiality”; of the dimension of the possible with the dimension of the real; of the dimension of desire with the dimension of necessity; of the artist with his extensions of meaning. Starting a reflection on the relationship between art and artificial intelligence implies the identification of the relationships between the “act” of creation and the creative “gesture”; it involves the definition of the areas of intersection between the desiring machine and the algorithm, but above all it involves a reflection on the meaning of being “human” and on the meaning of “being” non-human. In this sense, it is about putting together what defines the human Being with what the human being needs. In other words, it is about putting together “The desire that defines the human being” (J. Lacan) with the circumstance that “to be fully human we need ‘Non-humans’ (B. Latour). This study attempts to identify a phenomenology of the act of creation in an artificial intelligence environment, imagining that this act of creation could be a mode of reproduction of the “original experience”: which inaugurates a new aesthetics and a “virtual” poetics emptied of the referentiality of the real; which, thanks to the convergence of “meditating thought” with “calculating” thought (Heidegger), “subverts” the relationship between art and materiality; which promotes a vision of the work of art at the level of “spiritualization” of matter that produces a break with “being” as a given, and transforms it into a nomadic “exodus” towards the further and the infinite, thanks to the infinite potential of the algorithm and cognitive digital capital.