polski

CD Projekt Red zwalnia co dziesiątego pracownika, Techland przechodzi w chińskie ręce, 11 bit studios rezygnuje z wydawania zewnętrznych projektów. Branża gier się kurczy, zatrudnienie tracą dziesiątki tysięcy artystów i artystek, jak muchy padają uznane studia, a obiecujące projekty trafiają na śmietnik historii. Czy jednak kryzys musiał nastąpić? I czy mamy szansę stawić opór przeciwko niemu?

Scenariusz Cyberpunka 2077 konsultowano z transpłciowymi aktywistami, Baldur's Gate 3 okazał się spełnionym snem panseksualistów, zaś twórcy Hogwarts Legacy pozwolili użytkownikowi wcielić się w niebinarną osobę czarodziejską. Podczas gdy queer wchodzi do gry, dyskryminacja staje się coraz bardziej podstępna.

„Zajmij się czymś poważnym!” – to hasło słyszałem od kiedy tylko chciałem zacząć tworzyć gry. Dzisiaj żyjemy jednak w zupełnie innej rzeczywistości, gdzie możemy o grach pisać, opowiadać, analizować je naukowo, tworzyć treści w Internecie i ostatecznie – tworzyć gry. Przedstawię Wam co najmniej kilka sposobów, jak dzisiaj można przekuć pasję do gier nie tylko w hobby czy też zajęcie, w którym można dorobić, ale wręcz zbudować karierę pozwalając z gier godnie żyć.

Przykrą codziennością współczesnych gier jest fakt, że na premierę są wypuszczane w stanie ledwo grywalnym – urywane animacje, problemy z responsywnością i wątpliwa przyjemność z grania, o ile nie posiada się sprzętu z najwyższej półki. Brak odpowiedniej optymalizacji w grach jest branżową epidemią, na którą składa się wiele złożonych przyczyn. Przyjrzymy się, jakie czynniki najbardziej wpływają na taki stan rzeczy, kto za nie odpowiada i co można z tym zrobić.

Alpha, beta, vertical slice, wersja gold – wszystkie te hasła non stop przewijają się w trakcie doniesień o grach. Co tak naprawdę oznaczają? Kiedy możemy uznać, że gra jest w zasadzie gotowa? Jak wygląda proces, w którym z początkowego pomysłu gra trafia do naszych komputerów i konsol? Zapraszam Was do wspólnej podróży, jaką jest proces tworzenia gier od pierwszej idei na papierze po tonę mikrotransakcji po premierze.

Gra wideo, jak każde inne środowisko kreatywne, staje przed pewnymi wyzwania. Z jednej strony mamy wenę i pęd twórczy, z drugiej – ograniczają nas terminy, formalności i pieniądze. Na domiar złego ludzie o zupełnie różnych kompetencjach i historiach muszą zsynchronizować swoją pracę i po prostu się dogadać. Jak zatem komunikować się w takim kreatywnym tyglu? Opowiem o tym z perspektywy kilkunastu lat doświadczeń w branży gier.

W dzisiejszych czasach stoimy przed problemem zachowania dziedzictwa elektronicznej rozrywki. Nie mamy już szansy zagrać w wiele spośród produkcji powstałych lata temu. Inne tytuły przez brak wsparcia pozostają dla graczy martwe. Pojawiają się w ostatnich latach liczne sequele, remake’i czy rebooty, ale jak ocenić te działania w kontekście zachowania dziedzictwa w formie oryginałów tych gier? Dlaczego wydaje się, że samym producentom nie zależy na historii gier? Czy jest w ogóle sens grać w stare gry?

Czy pojęcie „gra wideo” jest wciąż adekwatne dla tego medium? Kto opowiada w nim historię – twórca czy gracz? W jaki sposób można snuć opowieść? Prześledzimy ewolucję elektronicznej rozgrywki, od ping-ponga na ekranie po medium narracyjne, a także zastanowimy się nad tym, czy mamy do czynienia ze sztuką czy przemysłem. Przyjrzymy się temu, jak gry wypadają w porównaniu z innymi mediami (adaptacje, inspiracje, multiwersa) oraz temu, jak może wyglądać przyszłość gier wideo w kontekście stale rozwijanej sztucznej inteligencji.

Rozwój nauki potwierdził to, co stało się oczywiste dla Darwina: niektóre zwierzęta posługują się świadomością, doznają cierpienia i przyjemności, a więc mają te same co ludzie potrzeby i interesy, a ich życie ma wewnętrzną (immanentną) wartość, czyli są celami samymi w sobie i nie powinny być traktowane wyłącznie jako środki do celu, np. jako modele do badania ludzkich chorób. Traktowanie zwierząt przez społeczność naukową ma szczególne znaczenie, bo stanowi punkt odniesienia dla innych dziedzin.

Jesper Juul w „Sztuce przegrywania” przedstawił projekt najlepszej, najefektywniejszej i najłatwiejszej gry: wciśnij przycisk, aby wygrać. Dlaczego takie gry nie są dla nas atrakcyjne? Po co nam zasady, reguły, mechaniki, dynamiki, systemy, afordancje? I jak to się przekłada na odpoczynek i relaks? A może gry służą właśnie do czegoś zupełnie innego? W prelekcji zaproszę do niezobowiązującej refleksji nad tym właśnie problemem, tym ciekawszej, im większy sceptycyzm ktoś żywi względem tego niesamowicie dynamicznie rozwijającego się ostatnimi laty medium.